Hij speurt, hij scant, hij selecteert. Schijnbaar achteloos loopt hij rond. Maar dan maakt zijn hart een sprong. De schoonheid! De perfectie! Hij pakt haar beet en bekijkt haar van alle kanten. En ja. Oh ja. Hij wil haar het liefst meteen meenemen. Hij is benieuwd naar haar verhaal.
Inmiddels heeft hij zo zijn technieken om zijn vrouw om de tuin te leiden. Ze mag het niet weten. Het is al te vaak gebeurd. Poeslief loopt hij verder, mee met zijn vrouw. Hij brengt haar thuis en ze drinken koffie met een kaakje. Ogenschijnlijk is er niets aan de hand. Maar schijn bedriegt, want hij heeft snode plannen…
Met een smoesje gaat hij terug. Terug naar de mooie woonwinkel waar hij het blauwe vaasje heeft gezien. Dolblij haalt hij haar op, rekent af bij de kassa en neemt haar mee naar zijn domein…
Inhoudsopgave
De Kraai
Het echtpaar in het bovenstaande verhaal zijn mijn vader en mijn moeder. Mijn inmiddels tachtig jarige vader noemen wij in huiselijke sferen ‘De Kraai’. Mijn vader wordt ontzettend blij van mooie beeldjes, vazen, bloempotten, fotolijstjes, lampjes, schilderijen en kaarsjes. Ja, zelfs van een vingerhoedje kan zijn hart nog sneller gaan kloppen.
Mijn moeder daarentegen wil ont-spullen. Regelmatig wordt ze overvallen door een soort van opruimwoede en dan gaan er echt veel spullen weg. Een extreem voorbeeld is dat de gasten op haar verjaardag zelfs geen cadeautjes mee mochten nemen, maar zelf bij vertrek een ‘cadeautje’ meekregen. Dat dit tot conflicten leidt mag duidelijk zijn…
Illegale aankopen
Gelukkig heeft mijn vader een hele mooie oplossing voor zijn ‘probleem’. In het jaar 2000 heeft hij een kunstgalerie opgericht, en die galerie is zijn heiligdom. Een superslim plan; voor de galerij heeft hij een prachtige collectie kunst en schilderijen samengesteld en ingekocht wat op zich al een feestje voor hem was.
Verder doet de galerij dienst als zijn eigen ‘kraaiennest’. Er is plaats genoeg voor al zijn ‘illegale’ aankopen waar mijn moeder niks van wil weten. Zo kan pa genieten van al zijn geweldige vondsten zonder mijn moeder daarmee te belasten!
Genen
Het grappige is dat mijn vaders vader (mijn opa dus) ook vatbaar was voor het kraaiensyndroom. In de jaren 50 heeft hij zelfs een inkooporganisatie opgericht, zodat hij samen met andere bevlogen collega-kraaien alle internationale beurzen kon gaan afstruinen op jacht naar de allermooiste collecties.
En ik? Wat doe ik? Ik speur, ik scan ik selecteer… Het zit in mijn genen, ik heb mijn ogen en oren altijd open. Speurend naar nieuwe schatten. Net als mijn vader. Net als mijn opa. Daar gaat mijn hart sneller van kloppen. Omdat ik het elke keer weer een feestje vind om die schatten cadeau te (laten) doen!
